Çaresizliğimin En Soğuk Mevsimi

Aynadaki yüzler
hiç mi tanıdık değildir insana.
hiç mi anımsatmaz kendi çizgilerini...





Beyhude bir geleceğe
gözüm kapalı sereserpe yürüyorum.
Her geçen gün artan nöbetler içinde...


Saniyelere özlem bir yelkovan...
Yelkovana hasret
Ateş ortasında kalmış bi akrebin izindeyim anbean...
Geçmiyor işte
sensiz,
bu dilsiz zaman...
hep aynı nakaratta tekerrür ediyor acılarımı ve
açlığımın en iştahlı eylemi oluyor sevgiye dair..

Gece çökünce sol yanıma
Durgun sularına aldandığım Karadeniz'im...
Çaresizliğime en soğuk mevsim...
Erzurum'a İzmir sıcaklığıyla bakan
gözlerim oluyorsun
Sonra sen oluyorum...
Ben oluyorum...
Olmuyor.
yine
Eritemiyorum
kar kaplamış dağlardaki buzulları...
Çığ düşüyor aklımın ahşap odalarına...
üşüyorum.
donuyorum.
Yıkılıyorum
Kaybediyorum...

Kaybediyorum,çünkü sen benim
en şiddetli savaşlarımda savunmasız kalmış
en çaresiz cephem...
Sen benim;
Kırık dökük bir sandalda parçalanmış
kolsuz bacaksız ve zayıf düşmüş
sarhoş bedenimdin
Taarruza geçemediğim...
Sınırlarımı aşıp bir türlü kurtulamadığım,
yaralı ve düşman eline esir düşmüş
gururlu yanımdın.


Ben.
Sende var olma mücadelesi veren adam...
Ben sende ;
ameliyat masasındaki umutsuz bir kalp hastasının
kapı önü bekleyen çaresiz babasıydım...
Hep acı haberle kestin umudumu şah damarından.

Şimdi çek fişi öyleyse...
Umut yok dedin...

Sana bağlı,yatalak bir hayatı istemiyorum...
Aklım yerinden oynadı...
Ümidim..
Kalmadı artık !



- Bazıları gidişi başlangıç sanır kendine...
Ama onlar
Asla bilemeyecekler,
neleri bitirdiler,gittikleri yerde ...