Cenaze Merasimi

Toz bulutları sert, gökyüzü puslu

mehtap üzgün ve kan rengi

gökkuşağına duyulan özlem parlarken

akşamın puslu karanlığında

uçan yarasaların gölgesi kızılken

hava puslu ve sürü gibi askerler

koyu yeşil renginde giysileri havayı aydınlatırken

asitli rüzgar kum fırtınasına dönüşürken

kül havayı atomize ederken, yanmış toz kokuyordu

küçük hikayeler için büyük bir alev topu yükselirken

mistik yer isimleri bir bir yüksek sesle yankılanırken

her yerin adı acı her yer acıydı...

emperyal tanrılar sert vurdu metal çekirgelerin istilası

sonu olmayan ateş gibi kızıl bir mevsim doğdu

köy ve topraklar sınırsız kül fırtınası içindeydiler

binlerce ruh ezildi adsız yalnızlıkta

tereddüt edenler de vardı azınlıkta onlar insan

nice düşmüş bedenlerde onlarca kartuş

sonunda kıyamet durdu

ölü bedenler bir kenara bırakıldı

ve çukurlar kazıldı

şişmiş cisimler, rendelenmiş yüzler

dereler kan kokuyordu

solucanlar ve kurtçuklar bayram ediyordu

kızıl ırmaklar kıyıya hafif dalgalarla temas ederken

uzak okyanusların re- minörü çok yabancı

cenaze merasimi için toplanmıştı sömürgeler

yarasaları onurlandırması gerekirdi toplu ölümler

binlerce kişi için cenaze alayı çok sessizdi

haykırışlar o kadar sessizdi ki

artık kimse ateş etmeye gerek duymadı

son onur basitti, cenaze soğuktu ve toplu

gözyaşları hala sımsıcak iken

çürümüş soğuk küflü bedenlere damlıyordu

bu son saygı duruşunda şaşırtıcı sesler yankılandı

binlerce ruh hayatı geride bıraktılar

üç beş kişi parlak gözlerle izlediler

kan akan bir nehir gürlerken….

Suskun//