Çıkmaz

sanıyorum ki
yazdıkça azalacaksın
her harf sökecek varlığının dikişlerini
her kelimede sızacaksın açılan söküklerden
çırılçıplak kalmaktan da korkmuyor değilim
ama sanıyorum ki
anlattıkça seni terk edecek gölgen gölgemi



saçma sapan filmler seyrediyorum
kadın öyküleri okuyorum
içime bir fil gibi oturan hüzünlerle bezenmiş
bilim kurgu romanlarda unutmaya çalışıyorum
gerçeklerin devasa sızılarını



sahibinin peşinde koşan sadık bir köpek gibi hayalin
aç, yorgun, umutlu
ne yana dönsem oradasın
sarılan sevgililerin kollarında
bombalanan şehirlerin tam ortasında
bir birini yiyen siyaset adamlarının hırsında
açlıktan ölen insanların intizarında
tam da hayatın göbeğinde



sanıyorum ki
herkes bilince varlığını
yokluğun yok olup gidecek dudaklarında
kah tükürecekler ağız dolusu
kah kınayacaklar en masum halleriyle
kah özenecekler içten içe



dönüp dolaşıyor zihnimde olaylar, insanlar
hep seni gösteriyor kalemim, kağıdım
silgim senden başka her şeyi siliyor



sanıyorum ki
söyledikçe boşalacak biriken zift içimin yollarında
ve çiçekli bir bahçeye çıkacak çıkmazlar



seni sevdiğim kadar seviyorum seni anlatmayı