D/evrilin!

doğru ya!
yaşama belirtisi ağlamaktı,
gözlerini dünyaya açtığında insanoğlunun
bundan olsa gerek; diyorum ki
gülmek bir d/evrimdir.
bir yitirişi diriltmektir, mezarında
çürümeye yüz tutmuş pişmanlıkları alıp
yarım bırakılmış bir kadehe dökmektir
sonra buharlaşmasıdır aklın
her yudumda bedenden öteye...
ve buna metafizik dendiğinden beri
ıslanmadı bir tutam toprak,
ve kurudu her bir kelime baş kaldırdığı satırlarda.

bulut olsam derim böyle z/amanlarda
-ki benim bir yanım hep bulutludur-
ve ağlamak bir yaşama belirtisi olduğundan
ne zaman nefessiz kalsam yağarım satırlara
ağır ağır.

b/aşlıyorum...

---
artık anlıyorum
neden bayram sabahlarında
Edip'in bir karakteri yalnız başına
bıraktığını otel odalarına
ki bu bir kalabalığı tekilleştirmek olsa gerek
diyordum ki sonra,
insanın en kalabalık hali yalnızlığıdır
sorunsalı çıkıyordu karşıma
---

nedeni yok ben umuda bir anlam yüklediğimden beri
sevgi tüm anlamını sözlüklerde bıraktı
oysa bir şiirin anlatısıydı umuda tutunmak
bir şekilde aşk olmasa da ki hep buz tutmuştur bana kalırsa
ilk öpüşmelerden sonra aşk...
ya da b/aşka;
anlamlara sığdırıldığından olsa gerek diyorum
aşk bir çeşit mitolojidir
tıpkı bir umut gibi insanoğlunun
içinden her defasında yeni destanlar çıkardığı.

aşk, dünyanın en geniş cümlesi olduğu için
umut, zeytin dalının savaşta ölen
bir çocuğun mezarında yeşermesi ka/dar.
işte o kadar!


yüzüm soğuk, kim baksa beğenmez bu zamanlar
bir elmanın çürük yanı gibi
ısırılmayan son yanlarım vardır benim.
beğenmez hiç bir ayna
ki bakışlarım sanki yaratılıştan olsa gerek
buğuludur derim ne zaman kırık bir aynada görsem
g/özlerimi

bir yağmur yağar, pencerem açık
gökyüzü ağlar
işte bu bir tragedyadır

ardından gök kuşağı doğar
bir pamuk şekere aldanır yalanlar
ve bir çocuk güler, ardında savaşın
işte bu bir d/evrimdir!

ağlamanın, gülmeye evrildiği
yani bir çocuğun toprağa düşürdüğü gözyaşlarından
zeytin ağaçlarının filizlenmesi gibi.


anlayın.
umut dünyanın en dar fakat
en uzun cümlesidir!