Dost

Akşam gebe geceye,
Dünya hazırlanıyor karanlığa,
Acı damlatmadan önce her heceye,
Ey dost, dost olur musun bana?

Arkadaşlarım oldu,
Hem de çok arkadaş,
En gizli arkadaşlarımdı,
Hepsini kendime sakladım,
Kimse tanımadı arkadaşlarımı,
Zaten ben bile tanımıyordum,
Hep yanıma geliyorlar,
Hiç ayrılmıyorlardı yanımdan,
Senden iyi olmasın, çok iyi dostlardı be dost...

Birine kimsin diye sormuştum bir keresinde,
Ama cevap vermedi,
Uzaklaştı yanımdan,
Soğuk ve sessizce,
Leyla'ya küsmüş Mecnun misali,
Hiçbir şey demeden gitti,
O gittikten sonra bir başkası geldi,
Fırsat kollarımış gibi,
Ben onları küs sanıyordum birbirlerine,
Meğer hiç ayrılmazlarmış be dost...

Hah... Bir keresinde vazgeçmiştim onlardan,
Vefasızın birine vermiştim,
Onun dostlarıydı artık onlar,
Çok iyi anlaşıyorlardı,
Dostları(m)da silmişlerdi beni,
Hep onu konuşuyorlardı,
Hep onu anlatıyorlardı herkese,
Yalnız kalmıştım,
Yıkıldım,
Çaresizce kapılarına gittim,
Mahcup bir edayla,
Yalvardım,
Dönmeleri için yalvardım be dost...

Hani erkekler ağlamaz derler ya,
Ağlarmış aslında,
Onlar öğretti bana ağlamayı,
En kötü zamanlarımda gözyaşlarıyla tanıştırdılar beni,
Mutsuzluğumda sardı etrafımı,
Ve rahatlattı,
Bazen sessiz,
Bazen ölüyormuşcasına,
Ve onu uğurladığımda,
Onlar gelirdi yanıma,
Mutlu olurdum be dost...

Mey gibiydiler,
Sarhoş ederlerdi beni,
Rahatlatırlardı,
Bazen, sabahsız geceler gibi kasvetliydiler,
Ama bazen de, yeni doğmuş Güneş gibi,
Berrak ve tertemizlerdi,
Onlar her şeyimdi,
Hayallerimdi onlar,
Ve hayallerim, her zaman benim "hayal"lerimdi...