Ekmek Arası

hani sahilde bir köfteci vardı
ızgaradan tüten dumanlar,
adamın nikotin sarısı bıyıklarına tutunur
eski bir florasan masalara göz kırpardı...
ekmek arası muhabbetlerimizde
ayaküstü atıştırırdık sevdamızı...

şimdi,
sensiz hiç acıkmadığım halde
-kimbilir belki de sana acıktığımdan-
yine oraya gidiyorum ben her akşam
dudaklarımda bir sızı!
tıpkı balıkçının istavritin ağzından,
çıkarıp aldığı oltanın acısı gibi...

senle yaşamaya alıştım ya
yokluğuna alıştıramıyorum kendimi
artık muhabbet yerine
acı bir sensizlik ısmarlıyorum ekmek arası
kaderime yalnızlık biçilmişse,
utanırım sevdadan!
saklarım yüreğimde canlanan anıları

hani bazen,
hiç tanımadığın bir sarhoştan,
usulca dinlersin ya en olmadık palavraları
şimdi aynen öyle işte
beraberken keyifle dinlediğimiz,
ağustos böceklerinin tiz çığlıkları...
aklımı kaçırtan bu orkestranın eşliğinde,
bir sahil akşamının neminde çitiliyorum yalnızlığımı
ve gidişinle parçalanan yüreğime,
yenilerini dikiyorum söküp eski yamalarımı...