Engelli Bir Çocuğun Öğretmen Annesine İtirafı

Konuşamadığım için ,
Sana yüreğimden,
Yüreğimden sesleniyorum anne....
Yıl 2002,
Mart ayı...
Gökyüzünün ıssız semalarında ,
Hoyratça dans eden kuşlar gibi,
Toprağın berekete kavuştuğu,
Arıların sırra erdiği,
Baharın uğultulu sesinde,
Bir eğitimcinin çocuğu olarak,
Sessizce doğdum ben anne ,sessizce...
Yıl 1994,
Hani tunceli mazgirtte ,
Öğretmenlik yaparken,
Teröristlerce siper alındığınız gün,
Haince katledilen altı öğretmen arkadaşın için,
Nasıl mücadele verdiysen ,
Benim içinde mücadele ver anne ,benim içinde....
Yıl 2004,
Trabzon da bir öğrencini ,
Nasıl kurtardıysan yangından ,
Beni de kurtar anne,benide
Beynim deki zehirden....
Yıl 2006,
Erzurum da soğuk,ayaz,kış dinlemeden,
Nasıl çektiysen öğrencini dağlardan ,
Beni de çek anne,beni de,
Bu illet hastalıktan...
BAŞÖĞRETMEN ATATÜRK,
Namık kemaller,Ziya Gökalpler,
Yakup Kadriler,
Nasıl engelleri aşıp konuştuysa,
Ben de engelimi aşıp ,
Konuşacağım anne,konuşacağım....
Buradan öğrencilerine seslen anne,öğrencilerine,
Düşlerde aramasınlar gerçekleri,
Biz engellileri ziyaret etsinler,
Muhasebesini yapsınlar geçmişle geleceğin..
Buradan öğretmen arkadaşlarına seslen anne seslen,
Her gün anneme verdiğiniz ,
Moralle ayaktayım ben...
Siz eğitimcilerin biz engellilere ,
Verdiği eğitimle,
Oturduğumuz lojmanın ,
Bozuk dolabından,
Bir gözünü kaybeden,
Kardeşimin GÖZÜ,
Bizi engellileri anlamayanların BEYNİ,
Sesimizi duymayanların KULAĞI,
Ayağa kalkamayan felçlilerin BEDENİ,
Bir türlü hastalığımıza ,
Çözüm bulamayan tıbbın çaresi olacağım anne ,ÇARESİ...
ÖĞRETMENLER GÜNÜN KUTLU OLSUN.....