Enkaz Altında Ölüm Kokusu İle

Yüreğimde vuku bulan depremlerin

Artçıları hissediliyor beynimde

Enkaz altında kalmış kalbim

Ağır ağır tükenmekte

Akan gözyaşlarım

Yağmur damlaları gibi düşmekte

Gök gürlemesini andırır

Boğazımı düğümleyen hıçkırıklarım

Göğsümün üstünde bir beton parçası

Soğuk nefesimi kesmekte

Korkuyorum,

Ümit vermeyen karanlıktan

Bedenimi zayıflatan soğuktan

Ama en kötüsü ondan 

O tiksindirici kokudan

O alışılagelmişin dışındaki kokudan

Enkaz yığınlarının arasını kaplamış

Tüyleri diken diken eden ölüm kokusundan

Düşünmeden edemiyorum

Kardeşlerimi, annemi, babamı

Ve dahi komşularımı

Kim bilir ne haldeler

Bunu düşününce dışarı çıkmak istiyorum

Ama sonra vazgeçiyorum

Duyacaklarımdan korkuyorum

Anlarsınız ya

O kokunun kaynağından!

Ümidimi yitiriyorum

Teslim oluyorum karanlığa

Ruhuma acı veren kokuya teslim oluyorum

Ölümü bekliyorum

Bekliyorum karanlığın beni alıp götürmesini

Ama bir şeyler oluyor aniden

Birileri sessizliği delip geçiyor

"Sesimi duyan var mı?" diye

"Buradayım" diye bağırmak geçiyor içimden

Ama yapamıyorum

Dilim dönmüyor bir türlü

Çaresizce bekliyorum

Ama bir fark var bu sefer

Beklediğim ölüm değil

Beklediğim korku değil

Beklediğim yeniden başlangıç

Gözlerim güneşe kavuşacak

Bedenim ısınmaya başlayacak

Hepsi çok güzel

Tek gerekense bir el

Beton parçalarını yarıp geçen

Yara bere içinde kalmış tozlu bir el

Elimden tutup beni özgürlüğe kavuşturacak

Benimle yıldızları seyredip

Hayaller kuracak

Evet, bu el ki beni karanlıktan koruyacak olan

Adım adım bana yaklaşıyor

Seslerini duyuyorum

İsimsiz kahramanlarımı duyuyorum

Alkış sesleri geliyor

Tekbir getiren bir kalabalığın sesi

Ama neredeler?

Neden göremiyorum onları?

Acaba kör mü oldum; diye düşünüyorum

Düşününce kendimi boşlukta buluyorum

Boşluğa düşünce de kayboluyorum

Kaybolduğumu anladığımda

O koku geliyor burnuma

İşte o zaman gerçekten anlıyorum

O kokunun bir parçası olduğumu..!