Esaretinden Öperim

Saat kaçı ne geçiyordu bilmiyordum ama sen gülünce,
dünya çok güzel bir yer oluyordu.

Sonra gittin.
Öyle bir yandı ki canım,
Ben bir daha hiç üşümedim.
/
/
Galiba besmelesiz sevdim seni.
Bak şimdi;
Yüreğim bir tarafta, şerefim bir!
Hem alışmak, ölmekten çok mu zor ?
Değilse alışırım elbet yaşamaya yüreksiz,
Sevmeye en şeref/siz hayatları.

Ayrılığa devrediliyor bu aşkın velayeti,
Sen yoksun!
Yok'sun diye; yoksun zaten varlığı hiç kadar değerli insanlar.
Yoksun zamanlar, yoksun aşklar...
Ve bu kente kurşun yağdırıyorlar yılın dört mevsimi.
Gelsen diyorum bu bahar.
Ne fark eder ki ?

Üstüm başım nasıl da sen kokuyor böyle ?
Bir parantez hiçimde bile bulamıyorum kokunu.
Sahi kokun...
Hangi edepsiz masallara prenses olma niyetinde ?

Giderken bıraktıkların, renkte hafif manada ağır geliyor.
Her karanlıkta bunuyorum sanki sustuklarımla.
Biri tutsa elimden,
Yaşamam gerek.
Ama kim kalmış ki aşkından düşeni tutup kaldıracak ?
Kim bulmuş ki düşen bir aşığın ayak izlerini ?
Kim toplamış ki aşkın meyvelerini, bir çocuğun oyuncak sepetinden ?

Soluğun benden başka bir yerde soğurken,
Öyle bir düştün ki düşlerimden
Elinin sıcaklığını unutturdu bana uykularım.
Şimdi yüreğini kimde ısıtırsın bilemem ama;
Benimle aynı soğukta bir daha üşümeyeceksin.

Sensiz benden bir yok olmazken, bensiz sen gitti...
Ayaklarıyla gitse yetişirdim!
Ama o, başkasıyla gitti.
/
Hep çekip gitme, biraz da çek götür beni.
Cesaretinden değil esaretinden öperim...