Eylül Sabahı

Atkısını boşalttım öfkemin
Bir süredir böyle oluyor hissiyatım
Sağlıklı cümleler kurmak varken çözülüyorum
Sensiz geçtiğim mahallemin ışıklarını özlüyorum
Saçlarının güneşi vurmadan şimdi yüzüme
her rüzgârda sesini duyuyorum

Böyle oluyormuş demek özlemek
En acı hatırada bile gözlerimin önünde
Eylül sabahıydı kapına koştuğum gün
Sen yoktun
Oradan bir kartopu gibi yuvarlandım sahile
Kaybetmek böyle oluyormuş meğer
Demek böyle acıyla dolarmış yürek

Son pişmanlık fayda etmez belki
Belki hiç önemi yoktur bunların
Hayat sürükler bizi bir yaprak gibi sokaklara
O karanlıkta kederin omuzlarda verdiği ağırlıkla
sallana sallana yürür insan

Çok yazdım böyle satırlar
Birçok kez düştüm dizelerin kucağına
Pişmanlık özlem midir?
Yoksa özlem pişmanlık mı?
Belki hüzün çiçeklerim kurumuştur penceremde
Bir yağmur gibi bekler beni

Sancı soluğunda odaklanıyor
Kalemim hep aynı hüzün resmini çiziyor
Hep aklımda bu iki soru
Pişmanlık özlem midir?
Yoksa özlem pişmanlık mı?


30 MART 2012