Gökyüzündeki Ölüler

Çöker milyarlarcası üzerimize
Kararan geceyle parlayan yıldızlar;
Gök kubbeyle ayrılır yolları
Tükenir intihar eder içlerinden birkaçı..
Kayar çoğu evrenin kuzeyine doğru,
Onlarla berabar yol alır gözlerimiz,
Ve kaybolurken,ölür birimiz
Yağmurlu,karlı kentlerin akşamında.

Soruyorum birgün yeniden gelecek mi
Aynı parıldayışla kayan yıldızlar?
Onların da var mıdır mezarlığı,
-topraksız ve akrepsiz?
Peki bizlerin,sizlerin,hayvanların,
ve ağaçlar ve dağ,taş
Var mı muhteşem aydınlıkla,gözlerimizi
Kamaştıracak mezarlığımız?

Takım yıldızlar sararken etrafını gezegenin,
Bir kaç düzenbaz boyadı onları siyaha;
Ay zulme karşı boyun eğiyordu-
Ve şimdi öldürüldü yeryüzünde insanlar,
Kimse görmedi kurşunlayanları,
Kayboldu gözden,eli silahlı caniler,
Kaldırıldı cenazeleri kuşluk vaktinde,
Sunuldular bereketsiz topraklara,
Bir çoğu ağladı bu zulüm karşısında.

Üzgünüm ki alıp gidiyor başını yıldızlar,
Ölüyor onlarla içlerimizden bazıları,
Akşam yakıyor tüm gökyüzü ışıklarını,
Gölgesi beliriyor yolda yürüyenlerin,
Biz uzaktan izlemekle yetiniriz onları,
Sesini duyar yorgun kayalar aç kurtların,
Sunar dağlar çaresiz bakışlarını, ateşböceklerine
Onlar da yakar bedenlerini
Taçlandırırlar dağın en zirvesini.

Hepimiz ağlamışızdır,ölülerimizin ardından
Dönüp son kez bakmışızdır ardımızdan,
Hatırlamışızdır kayan yıldızlarda,
Ve şimdi her akşam görüyoruz onları,
Çocuklarımız uzatırlar küçük parmak uçlarını,
Dokunulması zor ışıklara doğru..

Şarabımızı yudumlarken,sarhoştur yüreklerimiz,
Kaldırıp başımızı gökyüzüne bakarız
Uzatırız çocuk heycanıyla ellerimizi,

Ve okşarız ölülerimizi,
Sarhoşluk uyuştursa da beynimizi...