Gölgeler de Ağlar Sessiz Çığlıklarla

ben bu dünyanın gölgelerini cennet sandım
cennetinde yandım, cehennem beni neylesin
ağır ağır düştü takvim yapraklarım
düştükçe kalktığım
yasak çizgilerimin üstüne
ustaca bir vuruştu hayatın pençesi
aslanın dalgınlığına kandım
kafesine süzüldüm usulca
pençesini dürten
uyanık gölgesini farkedemedim
bir vuruşta
gölgemi de ağlattı sessiz çığlıklarımla

ey hayat
duyuyor musun beni
aldım başımı inzivaya çekildim
sırtımı döndüm sana
tıkadım kulaklarımı sırlarına
siyahları çektim üstüme
bir türkünün yan etkilerinde
rengi kara uçurtmalar yaptım çocuk yanlarıma
uçurtmalarımın dudakları değdikçe göğe
bir ağırlık çöktü semaya

beni kendine bağlama hayat
azrailin kastı var canıma
aklımın duvar diplerinde gezinen cinnetimin
bir intiharı öptüğünü gördüm
ben yeni yetme umudumun saçlarını tararken
belki
yüreğimin dergahında sobeleyecek gölgemi
oturacak şah damarıma

susuyorum
sustukça düşüyorum gecenin ana rahmine

kimse duymadı gölgemin çığlığını
katran karası gecenin rengini çaldım
parmak uçlarımdan damlayan karasını
mahkeme suratlı beyaz güne sıçrattım
şükürlerimi takside
şikayetlerimi peşine bağlayan
hayat
dilimde nöbet tutturduğun
arının
kırıldı iğnesi suskunluğumda

susuyorum
sustukça kesiyorum ümidimi paslanmış makasımla

sen
yüreğimin ölümsüz kelebeği
var git gidebildiğin yere kadar
özgürsün artık
bir hayal misali düştün başıma
saç diplerimde evrim geçirdin
bir zamanlar
ölçülü adımlarla yürüyen
ağzımın içinde kıpır kıpır
sözcüklerim vardı
şimdi
duyuyor musun beni
avuntulu ninniler söylüyorum
özlemin beşiğinin başında
ne de güzel yatıyor
salyangoz kabuğunda

bak
gördün mü
yılanın gölgesini
sevgilisine çekici görünmek için
kıyafetini değiştiriyor
bense
hayallerimi parçalayan çelişkimin
tuttum yakasından dışarı attım
iki gözüm iki çeşme baktım ardından
kıldan ince boynumla
ucu kırık pişmanlıklarımı
geçiremedim kalem açacağıma

hayır
beni kendine bağışlama hayat
bir meyvenin çürümüş yanıyım
bıçağın kolaylıkla geçer bana
lakin
dönen dünya sert kabuklu
gölgeleri ağlar sessiz çığlıklarla