Gölgem Ve Ben

Gölgem ve Ben
Kör olmadığımı anladığımda ilk gördüğüm gölgemdi
Ne olduğumu anladığımda
Boyumu çoktan geçmiş
Üzüm taneleri ayrılıyordu salkımdan
Leylekleri gitmişti dut ağaçlarının
Tarlalar tohuma hazırlanıyordu

Şarabı tadıyordum ilk

Güneş al ile alırken gökyüzünün aklını
Ben de verdim
Hüzündü mezem
Artık kim olduğumu da biliyordum

Yamaları farklı tezgâhta dokunmuş
Türkü yanığı bohçam
Anılarımla doluyordu
Kimi zaman bir kahve kokusunda
Şam tatlısı tadında
Kimi zaman bir türküyle açılır
Hiç görmediğim yerlere giderim öyküsünde
Bir de köyüme, çocukluğuma giderim
Bekir amcanın tarlasındaki kar çiçekleri ısıtırken içimi
Ayazında
Bir sokak köpeğinin donmuş iki yavrusunun dişleri sırıtır
Ve bohçam yırtılır
Bir daha kırılır aynam
Başlar içimde kanamalar
Yüzüme bakamam

Anne diyorum duyuramıyorum sesimi
Yakalanıyorum her kovalamaca da
Düşlerim de yorgun şimdi
Uçamıyorum

Siyahları tuttum ilk
Siyahlar
Her yerde bir yolunu bulup aklanıyorlar
Bu defa aynalardı tanığı

Bir de çocuk var içimde
Anlamaz aktan karadan
Umutlarım hüzün bestelerine
Kırık telle eşlik ederken
O hep aynı şarkıyı söylüyor
Elinde fırçası
İçinde kırmızı noktasıyla
Gökyüzü çiziyor
Çocuk işte
Bir de bakıp gülümsüyor gölgeme

Yolum yokuş aşağı
Önümde gidenlerin izleri
Sönmüş bir yıldızın parlayan ışığında
Ben dururken
Gölgem yürüyor
Korkuyorum geceleri
?Güneş tutulurken
Onu tutan el yanmıyor mu' ?diyor
Işığını soruyor gölgem
Güneşten de öteleri
Ben susuyorum
Gölgem konuşuyor şimdi