Gönlüm Diye Ömrümü Al Baba!.

yirmi yaşında kocca kadın olmuş bir kızın var
çekinme vur yüzüme baba!
neden?
genç olamadan yaşlanır mı insan?
susma!
cevap ver baba!

olmaz kızım;
sen farklısın de!
ya da sen hala;
küçük,nazlı kızımsın de!
hani hiç demediğin kadar!

ne bileyim...
böyle olmak dik tuttu omuzlarını,
ya da o geniş omuzlarına bunca yük yakıştı de...
ama susma;
omuzlarım çökecek yoksa!

acıma baba;
öpme yanaklarımı...
gözyaşlarıyla yıkandılar.
oysa daha gül kokuyorken öpseydin;
ne kadar muhtaçtılar!

okşama saçlarımı!
bilsen ne dertlere süpürge oldular.
bakma yüzümde ki çizgiler batmasın gözbebeklerine.
bilme bunlara kim sebep oldular!
bilme bunlara "sen" sebep oldular.

baba!
baban hiç sarıldı mı sana?
sarılmadı mı?
üzülma benim babam da sarılmazdı!
bu beden,
bu yaşında babasına hasret yaşlandı..
hasret kalmak istediklerine yaslanarak hemde!

baba!
baban hiç dövdü mü sen?
benim babam döverdi biliyor musun?
her gün, her gece hemde.
hemde elleri değildi vuran,kıran;
gözleri,sözleriydi.

baba kaç kere gülümsedin hayatta?
mutluluktan mı bilmem ama
hatırladığım birkaç gülümseyişin var aklımda
hani küstüğümde gönlümü almak için gülümserdin;
ve ben o gülümsemene hüznümü feda ederdim.

baba bu kadar hatırlıyorum!
hadi o zaman üz beni
küseyim sana.
ve gül!
gül de;gönlüm diye ömrümü al baba!.

04.02.2009
00.18
nazan yüce