Hasır

Çok yoruldum patron
Ellerim kalem tutmuyor artık
Yüreğimde dağılmayı bekleyen sis...
Çirkin alınlarımızda
Kadehler sıra sıra.
Gizli bir güneş giriyor aramıza.
Duvardaki saate bakıyorum, durmuş.
Gözlerim
Duvardaki saate secde durmuş...
Kör olası döngüsünde umudun
Duranlar ve koşanlar görüyorum patron.
Gocunmuyorum, dağılıyorsun.
Sabır diyorum,
Çoğalıyorsun.


Yaşam biraz da senetlere benziyor be patron
Vermeden alamayacağımız şeyler var hayatta.
Sahi,
Ölüm neyi unutturuyor patron?
Üstelik
Bi boka benzemiyorken gülüşlerimiz
Hangi dökük sandal götürür bizi
Yitik bir ülkenin aydınlığına?

Çok yorgunum patron
Güneşten nem kapıyor gözlerim.
Kitaplarım ıslanıyor sabahlara dek.
Kitabımın yazgısına
Gözlüğünden bakıyorum
Süzülmüş yaşların...
Fena halde müptelasıyız
Uçuruma çöreklenmiş kaşların.
Durduramıyorum patron!
Geberiyor içimdeki taze özlemler!
Bir bela tünelinde iki büklüm yalnızım.
Saçlarına rüzgar değdiği zaman
Bildiğin savaş çıkıyor ceplerimde.
Sonrası yine
Yorgunluğumun diş gıcırtısı

Anlayamıyorum patron
Birbirine açılan iki pencerenin sonu
Nasıl aydınlık olmaz?
Nasıl değmez birbirine
Dünyanın herhangi iki yerindeki
İki hıçkırığın yankısı?
Anlamıyorlar patron...
Sorguluyorlar üstelik.
Sigara içiyorlar, gözlerine rimel kalplerine duvar çekiyorlar,
Göz göze gelmekten itinayla kaçınıyorlar,
Sazın teline teline vuruyorlar patron!
Beyin kıvrımlarımda
O hep aşina olduğumuz hüznün
Kahreden tortusu,
Yumruğumda umudun son tangosu:
''zülüf dökülmüş yüze kaşlar yakışmış göze''
Bu ibrasız sevinç, bu menengiç kaybolmuş
Bizi nereye sürükleyecek?
Diyemiyorum ama
Eninde sonunda biliyorum patron:
Gideceğim, gideceksin, gidecek...

İtiraf ediyorum patron
Hiç derine inmedi gözlerim
Kağıt kesiği gibi
Tatlı bir sızı bırakarak,
Geceyi gözü kara bir kurşun gibi yararak,
Yağmurun böğrüne böğrüne
Saplanarak...
Manavlardan çok korkuyorum patron.
Kuyumculardan,
Eskimiş kitaplardan, morfinlerden,
Ve tavan aralarından...
Bir kuytu cehennemde
Yaprak döküyorum patron.
Merak etme, ölmedim;
Hayvan gibi
Yaşıyorum.