Hayat Yolu Ve Mutluluk

Kocaman ağaçlar altında,topraktan,çamur,
Kah diken,kah taş,bazen de tümsek bir yol,
Bu benim yolum.
Sonu ne zaman gelir bilmem ama,
Kapkaranlık bir boşluk bekliyor beni sanki orda.

Çocukken ışıklar aydınlatırdı yolumu,
Şimdi sadece birisi yanıyor,taaa uzakta.
Diğerleri sanki bana inat,sönmüş.

Göremiyorum anlımı çizen köpek dikenini,
Sadece o uzaktaki ışığı görüyorum bu karanlıkta.
Ona doğru gidiyorum sonsuz adımlarla.

Bazen bir taş, bazen küçük bir tepe,
Yahut ta yıkılan dev bir ağaç,
Gitme,burada kal dercesine kesiyor yolumu
İNTİHAR.

Başımı kaldırıyorum,yine o tek ışık uzakta.
Gel diyor bana,gell...
Gidiyorum.

Yolun kenarında oturmuş güzel bir kız;AŞK.
Diğer kenarında bir kocakarı;MUTSUZLUK.
Onun hemen yanında çökmüş,yalın ayaklı,
Kupkuru bir çocuk;SORUMLULUK.
Az ilerde bir şey yansıyor gözüme;PARA.

Daha sonra bir sokak ayrılıyor,
Saray gibi ilk evinin köşesinde bir levha,
Adı yazıyor sokağın;KÖR MUTLULUK.
Fakat o saray yok oluyor ilerisinde,
Yerle bir olmuş iki köhne ev ve bir çöplük.
Hayır diyorum kendi kendime,sapmıyorum o sokağa.

Başımı yine önüme çeviriyorum,
Gel diyor uzaktaki ışık bana,sanki kaçarak.
Yol yorgunluğu var,gidemiyorum hızla.
Ya o yolda gördüklerim,
Tanımıyorum...

Aniden kararımı veriyor hızlı adımlarım,
Yıllar beni ben yılları kovalıyorum,
Varıyorum o uzaktaki ışığın altına.
Bir bahçenin kapısını aydınlatıyormuş,
İçeride fıskiyeli bir havuz.
Hemen yanı başında duruyor aşk.
Yolda gördüğüm kız kukla imiş,sahicisi bu.

Onunla giriyorum bahçeye.
Bir sürü şey parlıyor gözüme,
Şöyleki;HAYAT VE MUTLULUK.
Sokakların hepsi pırıl pırıl,sonu aydınlık.
Dünya kadar güzel,uzay gibi bir bahçe,
Ben girerken görmemişim,ordakiler söyledi,
Kapısında yazıyormuş, M.U.T.L.U.L.U.K.

21.11.1974