İç Sesime Serzeniş

İç sesimin içselleştirdiği duygulardan
Donuk bakışların koynuna salıverdim kendimi
Kendimde bir ben ararken
Derinliğinde yitirdim aşk denilen maviyi.

//

I- Hayat telaşına düşen duygusuz insanlar

Hayat denilen gerçeklik yüreğime düğümler attığından
Ruhumun engin bahçesinde yapraklar ölüm sessizliğinde.

Sahi aşk neydi?
Bunca çetrefillik içinde aşka sıra gelir miydi?
...

Bu hayatı yaşlandırdıkça
Yaş aldı ömrüm aşkın nefesinden
Tevekkül'ü yitirmiş yüreğimin
Ritmi bozuk duyguları yaşamaya ağır geliyor

II- Yunus misali Aşka aşık ol

Aşk için derler ki
Umudu sevmeli evvela.
Umut insanın aşkı aşk yapan
Emsalsiz hissiyatıdır.

Her yükselişin bir düşüşü olur elbet;
Yunus gibi aşkı ararken, O aşkı benliğinde zirvelere taşıdı oysa...
Revan olmuş, yüzünde çizgiler olan bu beden
Tas tamam Yunus olmak için, daha nice yol arşınlamalı?

III- Veda ile vedalaşmak

- Yeniden zirvelere kanat çırpmak istiyorsan, ruhunu toprağa çevirmeli ve hissetmeye başlamalısın.

İnziva etmeli yürek,
Kendi yüreksizliğinden arşa doğru.

Maviyi son kez selamlamalı
Bulutlar onunla kucaklaşmadan evvel.

Zamanın döküntü hayatlarından öteye
İç sesimin umarsız çığlıklarında kaybolmalı.

Zümrüd-ü Anka gibi küllerinden doğmasını beklemeli
Yitirdiği heyecanı bulma temennisiyle...

Bir şiir yazmalı içimdeki sessizliğe
Yankılandıkça kendini bulmalı

Kendinden öte bir yürekte,
Yunus olmalı...