İki İnat Kapı

kendi kendimizi niye yorduğumuzu bilmiyorduk
oysa durgun vakitlere girmiştik bile
en çok ne kalabilirdi ki insanın aklında
alçak dere taşlarında gülümseyen
sulardan başka

iki inat kapı gibi zorlandı düşünceler
ağır alevler taşıdılar evrenin dibinden
su içimizdeki aşkı diriltmeye yardım etti
büyüdük
yeşillendik
bekledik

ağaçlar üzülerek de sevinirler
gün sorgusunda yaşamayı öğretir
ölmeyi de öğretirler karanlıklarda
orman yamacı mı süsleyen en büyük yasa
kucağında ağladığıma inanmasa
oracıkta asardım kendimi asasına

iri gözlü kedilerin söylediği şarkılardan
ve ışık saklıa yan çatılardan daha yüksekti korkularımız
yaprak altında yaprak
sarılarak gelirdi hayatın ucuna
ve görkemin tanrıları şiir okurken bize
baharlar düşerdi üzülen bulutlardan

kendi kendimizi niye yorduğumuzu bilmiyorduk
alt tarafı mevsimin dibi
ne çıkar ki ıslan sak aşktan
yürek tüm zarafetini kaybetti
duyan olmadı
dere taşlarından başka.