İnsan Sevgisi

Şiârı sevgiyle doluyken insan;
Beşerin eliyle alınıyor can.
Kâinata hükmederken her lisan,
Düşmanlık yaratan,diller perişan.

Gönülden gönüle bir yol ararken,
Mutluluk üstüne hayâl kurarken,
Dünyâ cennetinde barışmak varken,
Savaş alanında,güller perişan.

Kaynaşamıyorsa bu insan seli;
Esmiyor demektir sevginin yeli.
Tetik çekiyorsa birinin eli,
Sevgisiz büyümüş,güller perişan.

Sakatı hor görme,yoksulu koru.
İnancı hakkında isteme soru.
Kardeşlik aşkıyla yenelim zoru.
Kucaklaşamayan,kollar perişan.

Gönül bahçesinden güller derelim,
Strese,kâbusa bir son verelim.
İnsanı,en üstün varlık görelim.
Olmasın yetimler,dullar perişan.

Yolsuzu,hırsızı kovalım gitsin.
Zâlimlerin zulmü,haksızlık bitsin.
Hikmet'i diyorki;bacalar tütsün,
Yuvaları yıkan,haller perişan...