Karım Eridi

kar eridi.
en sevdiğimdir eriyen kar.
soğuk ve beyazdan griye dönüş hali.
parmaklarımı batırdığımda içine
önce çığlık atar sonra
kaçar.

ilk heyecandır su.
içince kana kana içini temizler
ve
yangınlar küllerini toplar da
kaçar.
bulduğu deliklere.
köz böyle olur,kar örtünce de kömür

ve ben
kar eridi yağmur sandım
/ne sanarsan san ben karım/
benim karımdı yıllarca beni çeken
ve ölü çocuklar gömen tenine
her sabah nemli gözlerle uyanıp
bana 'aşağılık' olduğumu hissettiren
bakışların sahibi.

sevdim yine de.
çok kadındı karım.
her gün başka bir ruhla birlikte.
sevdim yine de o hümanist yanını.
en çok,saklayamadığı sırlarını
gece yarısı kesik kesik sayıklamalarını..

kar yağdığında ki yüzündeki hüznü
anlatmazdı çoğu zaman
kara benziyordu yine de.
git gide eriyip,grileşen.
sessiz çığlıklarıda vardı üstelik.
öyle basit kadın değildi yani karım
her iş gelirdi elinden
sık sık ağlardı,anne olamadığından
ve ben yüzüne vururdum büyük zevkle

duygusal değildi
ağlardı hep ama değildi yine de.
hayvani duygularım sebebiyle..
ve ben.
karlar erirken seyrederdim
bir adam buza basıp kayarken
çocuk annesine kızıp ağlarken

ve severdim
komşunun yeni aldığı lüks arabasına
güvercinler sıçarken.

ama kadınlar ya da adamlar
başarmak için birşeyleri
çabalayanlar en çokta.
gülerim.
sık sık kar erir.
karım erir.
ben eğlenirim..