Karınca Dede..

O yeşil tepede yalnız bir mezar vardı
Tek bir meşe ağacının olduğu o serin tepede
Yazın çevresini gelincikler sarar
Kışın üzerine sessizce yağmurlar yağardı..

Ne zaman yanındaki o patika yoldan geçsem
O karşıda duran yalnız ağaçlı tepeden
Hele yanımda var ise rahmetli anneannem,
İçime deruni bir hüzün akar/ ruhum coşar
Sanırdım ruhuma bir mehtap konardı..

Sonra bir gün öğrendim ki o yalnız tepede
Çok önceleri sefer eylemiş bir veli yatarmış
Gündüzleri inerek bir meczup gibi beldeye
Küçük kırıntılar , ekmek- yiyecekler toplarmış..

Gündüz topladığı küçük ekmek kırıntılarını
Koyarmış sessizce yuvalarına karıncaların
Adı bilinmez sabahlarda gelen narin kuşların
Kanatlarına yazarmış içten dualarını..

Sonra bir gün görülmüş bu velinin sır halleri
İfşa olmuş istemese de düşmüş dillere
Binmiş sessizce bir sabah rüzgârının terkisine
Sırra gark olmuş/lakin ,muhabbeti düşmüş gönüllere..

Kendisi gibi bir veli keşfedip mezar taşını
Başına dikmiş bu yalnız ve ulu meşe ağacını
Bir yaprak pusula içine yazıp bilinmez hatırasını
Demiş burada yatan bir velidir ;aman alasınız dualarını.!

Şimdi gidenler görürler o yalnız ağaçlı tepede
Bir tek mezar vardır birde küçük mezar taşı
Çevresinde dolaşır akşamları bir deli poyraz
Birde mezarı bekleyen minik dostları..

1980..yıllar..İstanbul