Katil : Manzum Bir Metin

sakince eline bıraktı silahı
manzum bir metin yazdığı sol eline
orada birini vurmuştu!
yine sakince yere bırakmıştı silahı.
elinde olanla aklını tarttı bir an,
göğsü ağırlıktan patlayacak gibi oldu
sustu. hep sustu.
en çok istediği şeyde şimdi ebede kadar susmaktı.
susacaktı lakin başta namussuz,
susacaktı sonra ''evimin bacası'' dediği bacısı.
dışarda soğuk bir hava.
içerde zehir zemberek bir hava.
''korkak'' diye bağıran abisinin sesi,
''yavrum'' diye seslenen anası.
''bari sen'' dedi, çocuk.
''sen yapma ana.''
babası vardı birde,
çaldığı tokatın suratında acısı.
sızlayarak ve düşünerek küfretti içindeki boşluğa.
hoş, zaten bir şeyde kalmamıştı sırtında.
hem yazıları da beğenilmiyordu.
editörden azar gibi eleştiri alırdı her seferinde.
yine de yılmadan yazardı. ''kendime kaçıyorum,'' derdi yazarken.
o iğrenç espriye gülmek zorundaydı şimdi.
''içeride bol bol yazacak vaktin olur hem''
dışarı çıktı. sokağa fırlattı kendini. ve hatta çöp kutusuna çarptı.
bir küfürde çöpçü arkadaşına savurdu, aklına gelmişken.
ilk seferde onun yüzünden girmişti içeri.
neymiş efendim, ''işçiler yılmayacak''
hep onun yüzünden sevmişti eylemleri.
tekrar aklına geldi, ortada dönüp dolaşan hikaye.
hep, ''nasıl olurda kendine kıyar'' demişti, çöpçünün ardından.
bağırdı. ''yanına istiyor musun beni, söyle.''
kimse duymadı sesini.
sokağı dönünce tuttu nefesini.
tam karşısındaydı.
öldürülmesi şiddetle istenen cani, şimdi oradaydı.
''ne diye çıktın önüme şerefsiz, en ölümcül halimle tetikteyim''
hiç yapamayacağını istediği,
bir anda oluvermişti,
ne olduğunu anlayamadan.
bir hayat almıştı.
şimdi daha fazla hayatı olması gerekirken,
hayatsız kalmıştı.
en çokta hayasızlık korkutuyordu onu.
şimdi bir katil doğmuş oldu .
manzum metinler yazan bir katil...
metinler yazan bir katil...
yazan bir katil...
bir katil...
katil.