Kimlikli Ölümler Doğuruyor Ülkem

Yürüyor zaman arkasında bıraktıklarıyla
Bir bir götürüyor güneşi ellerindeki çocukları
Mevsimsiz başlıyor zamanlar çiçeklerin dillerinde
Oysa mutluluk sadece bahara bölünmüştü şiirlerde


Sustu bütün şehir ,
ömrünü cami avlusuna bırakmış bir yetim gibi
gözlerinde el değmemiş yalnızlıklar taşıyordu
Nasırlı ellerin kıvrımlarında ezberine aldığı insanları
yalnızlığa çalardı bütün şarkılar
nakaratında gözyaşı taşıyan kalbe zararlı aşklar
Kalbine batardı sokaktaki kimsesiz köpekler
Üşürdü onlarla hiç durmadan içeriye bakmadan
Yağmurlar yağardı üstüne
aldırmadan yürürdü
Sustu... bir ömür susmak için sabıkalandı


Yürüdü gözlerini diktiği denizlerin yansımalarına
Parçalanmış kaldırımların köşelerinden tutup
Unutmayı , unutmak adına istedi
Ağlamak sadece hüznün yanına dikilen kurdeleydi
Sözcüklerini şehre emanet etmişti
Geride sadece bir bakış , eskiye dair bir umut
Kendine susmuştu ,
gülmek sadece mutluluğa yakışıyordu



Kaç oldu ?
Saat kaçtı şehrin tik taklarında
Kaldırımları sayan şehrin ayyaşları
Aklında kaç düşünce öldürüyordu
Yasaklıydı yüksek sesle düşünmek şehrin sokaklarında
Düşünmek kan kaybediyordu
Sessizce yalnızlığı demliyordu insanlar
Birer birer
bardak bardak
yudumluyordu herkes
Yalnızlığı nimet saymıştı gölgeler



Hüzün çıkıyordu dört duvara astığı karanlıklardan
Üstünde yamalı bir ceket
Cepler delik
Gözlerinde gelmeyen beklenenler
Hep aynı şarkı inliyor kulaklarda
Deniz sesi boğuyor
ara ara
Şimdi kaç slogan atsam kurtarırım ülkeyi
Ölüm kaç defa uğrar aynı sokağın kıvrımında
Kese kağıdına sarılmış bir ayrılık bu
Gözlerinde hala eskimemiş hüzünler


Ölüm...
En çok kendini öldürüyor içimde
Şimdi ellerimi tutuyor çivilenmiş günler
Zaman ayrılığa inat
Oysa faili meçhul ülkenin
Kimlikli fidanlarında asıldı düşlerimiz
Çatlasın artık güneş toprakla
Ellerinden tutsun bütün çocuklar gökyüzünün
Uçmak ...
Uçmak istesinler
Özgürlük kuşların kanatlarında


Aşk ;
Sadece araya serpilen bir gülümsemeydi ülkemin yanında