Kıyısında Iki Adam Hayatın

Dilimin kemiği kırıldı Mustafa, Bir yalana daha bükülebilirim
Sadece sen inansan bile, tüm doğrularımı öldürebilirim
L/aşka uyanmış gece vakti, uyku sersemi adamlarız
B/aşka kaygımız olmadı ki bizim....
Sevdiğimiz kadınlara sohbet aralığında bir göz atıyoruz
Keşke diyoruz keşke...
Keşke borcunu ödemeseydik hala, tükenmez ihtiraslarımızın,
Keşke son damlasını kurutmasaydık yardan kalma mirasımızın...
İyi adamlar olsaydık yani; keşke.......

Yaşamdan öte bahanesi kalmadı
Deniz kenarı kayaların üstünde alınan nefesin...
Umursamıyoruz izmaritlerini denize atarken içimizdeki pasın...
Ne ufuk çizgisinden bahsediliyor ne de mavilikten,
Gergin ağlar sunuyoruz öfkemize, zafer sayıyoruz ölüsünü; içimizdeki yasın.
Düşündürüyor yinede suda batmayan gölgemiz, istemeden yansıyoruz
Anlamaya çalışan gözlerle bakıyoruz denize, hayata.
İçinde ne varsa boşaltıyoruz denizin, hayatı boşaltıyoruz gereksiz sorulardan...
Ne balık, ne mavi, ne insan, ne acı, ne aşk;
Felsefesini öğreniyoruz hayatın, Denize işeyen çocuklardan....