Kokuşmuş Anılar Pazarı

Yıllar sonra bu şehre yeniden geldim
Tek başıma bir savaşa girişmek için
Hazır mıydım yoksa hazır gibi mi davrandım
Kestiremiyorum...
Yıllar önce gençlik yıllarımı hiç ettiğim kaldırım taşlarına
Orta yaşa dayanmış olarak basıyorum şimdi
İlk başladığım yerde ki evi tuttum yine
Yani tilki döndü dükkana...

Uzundur yalnızlığı yaşıyorum iliklerime kadar
Her gün biraz daha eksiliyorum yaşam sevincimden
Yemeğe para harcamıyorum
Gezmiyorum
Üst baş almıyorum
Arttırabildiğimin tümüyle koşup
Alkol devrimine sığınıyorum.

Son paramla yine aynı devrimi yaşamak için
İnce montumu sırtlanıp çıktım dışarı
Üşüye üşüye yürürken caddelerde
Nefes nefese 'O evin' önünden geçtim
Yani yastıklarda mutluluk soykırımları yaptığımız
Menemenli sabahlar yaşadığımız
Gerekli gereksiz tatlı krizleri
İçkili akşamlar, müzik durakları
Sarılarak uyuduğumuz onlarca gece
Ve göbek bağlarımızın arasına serilen
Anne özlemleri...

Nefes nefese 'O evin' önünden geçtim
Hani kalmadığım günler yalancı devrimler yarattığın
Hani yokluğumda bir başka ten tanıdığın...
Delicesine yalnızdım bu şehirde biliyordun
Sana var yok demez bir dağcı umuduyla
Son halatlarımı bağlamıştım.
Sense çözdün düğümünü mutlu gülüşlerin
Yere kapaklandı bütün düşler...

Son paramın hepsiyle ne olduysa aldım
Sırtlandım yolluğu adım aldım
Yarına karnım doyar doymaz mühim değil
Tam o koca yeşil apartmanın önünde durdum
Kaç sabah bize ekmek almak için çıktım o demir kapıdan
Kaç akşam sana sarılmak için umutlu koştum
Hanidir ağızlarımız beraber koktu sabahları
Biz yine de öpüştük
Hanidir en paspal ruhlarla girdik yatağa
Biz yine de sarıldık...

Şimdi başladığım yere döndüm
Açtım içkimi hicranıma döktüm
Ne çok anı birikmiş dışarı adım atamıyorum
Ne çok gözyaşı kalmış içimde
Öylesine gülemiyorum.
Biz bir aşk doğurduk bu şehirde
Çöp konteynerine terk ettin
Yıllar sonra her çöp atışımda
Yüreğimden bir parça bırakıyorum
Kokuşmuş anılar pazarına...