Köpeklerin Günlüğü

Şehri karanlık bastığında ucu ucuna

bir yerlere yetişmenin içime dolan hüznüyle

topal bir karıncanın en uzak mesafesi dediğim telaş

tam da bir zafere dönüşürdü olabilseydi kavuşmak

oysa iki kıyı arasında sıkışan göğsümün

alıp da veremediği verip de alamadığı hülasa

sinsi bir nefes gibi duruyorsun boğazımda

kaç gün geçti üstünden kaç mevsim sensizlik içinde

kaç kelime küfre döndü dilimde bilemiyorum

sabah ezanları boş sokaklarda yağmur kuşuyum

rüzgarıyla meşhur şehirde gavur ayazına düşkünüm

Nergis mevsimi ölünmez diyorsun gel gör ki inanan kim

olsa olsa bu bir girizgah sonuna yaklaşsa da

her yol biliyorsun yürümekle bir eve çıkmaz

kendini kendine sararak kandırıyorsun böyle de olmaz

üşümekten kurtulamazsın ince ince düşünmekten de

kaldırımlar düşenleri kaldırmaz kimse görmez kimseyi

sırf bu yüzden perdeli ev kalmadı bu şehirde

kalmadı kimsenin kimseden farkı

bahtını yapanlarla tahtını yapamayanların

dillerine dolanıp duran kader masalı

nereden içersen iç bu su acı ekmek kuru

düşler umutsuzlukla dolu hayaller tepetaklak

dara düşenlerimize artık sığınak da değil uyku

bozuldu saatimiz zamanımız yoruldu tik taklardan

bir hayat ki kime güveneceğimizi bilemez olduk

kim alacak intikamını eksik aşklarımızdan

bütün bahanelerini bir kenara bırakarak

yaşamaktan yana ne varsa sarfı nazar ettiğimi bil

kendi gök kubbemin altında küskün bir bulut

içinde üzgün bir martı denize düşmüş bir yılan ile

kargaları kovalayan kedilerin balık bulma sevinciyle gel

gel ki gece yazılmış günlüklerimin gündüz neşesi

kalemimin kelamımdan özrü dilimin kalbimde katibi ol

bir başına ömrünü tüketen köpeklerin başlarını okşayıp

hızlı adımlarla geçip gidenlerden olma emi