Leş

Çökük avurtlar

Hep zıvana öpmekten

Yosunlu duvar diplerinde yürümekten

Entel İstanbul derbederleri

Bunları iyi bilir,

Mezeleridir sohbetlerinin

Sorsan, hüzünlerin derebeyleri

Ama atları yok

Düşemezler yoluna değirmenlerin

Geldin bir telâş

Sordun:

Kazâ mı?

Yaşamak bir kazâ değil mi?

Hâlâ taklasını atıyoruz

Ve şarampolünde yuvarlanıyoruz

Belli ki kurtuluş yok

Ve hâlâ gülebiliyoruz

Evet, kazâ

Virajı alınmamış bir sevişmenin

Hamdan fırlamış bir ceset adayıyız

Her kazâ gibi nedensiz

Her kazâ gibi ânsızız

Çökük ev

Sen bu hikâyede yoksun

Olmadığın hikâyenin

Sâdece dinleyicisi olursun

Sana ne kapıdan, pencereden!

Sanki bir kez dışarı bakacaksın…

Evin içindeki dışarıyı düşünürken

Sen, evin içindekini soracaksın

Evin içindekinin gözünde büyür

Dağların haşmetli boşluğu

Sen karla kaplı bir boşluktan

Evin içine sızacaksın

Çocuk kalbi

En güzel kitap ismi belki ama

Aslında her tohumu yeşerten

Bir mümbit toprak

Çiğnenecek, kaçınılmaz

Bâzen binlerce postal

Bâzen bir dişi kısrak

Sevgi sevgi kan,

Kîn kîn damar

Bir hayatça yoğrulacak

Bu kadar anlatmazdım

Ben de bilirim

Yarım tayınla oyalamayı

Üstünkörü bir saçağa sığınmayı

Lâkin anlatmak lâzım

Hiçliğe güvenilmez

Leş masallar uydururlar

İçinde ismin geçmez