Matruşka

yüzüme vurmasamda olur diyorum
ben kendimi en küçük halimlede sevdim.

sesimin çocuk çıktığı günlerimde
masuscuktan kiremit kınalar yakardım
hep masalımın sonunda dilimlemeden elmayı
bir at dilerdim
bir yelkenli
bir de bütün adımları bana çıkan gelmeler...

vita tenekelerinde davullu
taraktan zurnalı...

kalaycılar gelirdi hanım...
çıplak ayaklı dallı fistanlı...
kocaman körükleriyle
çocukluğumu sakındığım bohçalar
büyü yaparlardı kara kaplara
hayat bağışlarlardı simyadan...

kah ağaç dallarında dokuz doğurdum
çiçekten geçmesi zordur dalların
kah aç gözümü doyurdum
hep bir elimle ieteleyip
bir elimle çektiğim.
zor yanım
beni yaşamaya mahküm et...
ölümsüz zamanlar bağışla iç içe çıksın
donuk yüzlü.
vazgeçilmez merak olsun
göz hizamdan gittiğin an.

büyük bulutlar zamanla damlaya dönüşür
adı çiğdem.
bütün dağdağalardan uzak
nefti kümeler kayıp
ve yok sayıp
külli sular yatağını bulur...

göl yüzü
ne varsa ilelebet siluetinde huzur...

gözlerinle gülümse
söğüt gibi eğil üzerime...

sözden kaybetme...