Mizansen

Elimde demli bir çay
seyreylerim İstanbul'u herkesten uzak
ama herkese daha bir yakın daha bir sıcak
düşemeyen çığlar,
oluşamayan kıvılcımlar,
sözüm ona susmayan çığlıklar..
Görüyorum her birini
ve seçebiliyorum az biraz sonra oluşacak küsmeleri
yadırgamıyorum, aksine
daha bir kenetleniyorum kursağımdaki kelimelere
sızısı kınına geçmese de
kınamıyorum aşkı; gül dikenleriyle
serabı uzak olsa da beklentilerime
değil bir meşale,
sönmeyen kalbimle kovalarım yıldızları
gerek salkım salkım gerekse hece hece
yeter ki yeniden çalsın o şarkı
söylenirken ben
İstanbul'un yedinci tepesinden.