Neden Cennette Herkes Ağlıyor Anne

Burası hep gece, hep karanlık anne

Ve ben, o karanlık kuyuya düşmüş bir taş

Bir hayat üçgeninde, kendi cehennemimdeyim

Bir hiç oluyorum bu geometrik şekiller içinde

Zindandayım, karanlık büyüyor, ben küçülüyorum

Zerre zerre ufalanıyorum, açım-susuzum, sensizim 

Üstüme üstüme yıkılıyor dünyalar, cennet-cehennem

Kafesine kilitlenmiş kanatsız bir kuş gibiyim anne...

Bazen gözyaşlarımın ucunda sanki yıldızlar parlıyor

Sen geldin, senin ışığın düştü yüzüme sanıyorum

Üzerimdeki taştan-topraktan, demirden kurtulmak için

Her şekle giriyorum; kiminde kare, kiminde eş kenar üçgen

Kiminde öksüz bir düş, kiminde sen, kiminde ölümün uzanan eli 

Ben neredeyim, senle mi, sensiz miyim, bilmiyorum anne...

Söz vermiştin hani, kar yağınca kardan adam yapacaktık

Gözleri zeytinden, burnu havuçtan, başında beresi

Hani üşüyen ellerimizi nefesimizle ısıtacaktık

Ve biz seninle baharı bekleyecektik

Ağaçlar çiçek açtığında bayram edecektik anne!..

Gördüğüm ilk ışık senin gözlerindi

Duyduğum ilk ses senin sesindi, nerdesin anne?

Ne gözlerin değiyor gözüme, ne sesin karışıyor sesime

Yoksun yanımda, kör-kötürüm, bir hiçim anne

Biz niye öldük, bizi kim, kimler neden öldürdü anne?

Hani cennet, cehennemden daha güzeldi

Öyleyse, neden cennette herkes ağlıyor, her yer karanlık

Ve sen neden yoksun yanımda? Elim boşlukta sallanıyor!..

Rukiye Çelik

5.2.2023