Renklerle Dans

Dizelerimi günbatımlarına terkediyorum bu akşam .
Mor pianomun başına oturup
Beyaz bir sevgi besteleyip
Evrene erguvanlar ekip
Yeşil bir ateş yakarak alevlerde kaybolacağım .

Suskunluğumu susturuyorum bu akşam
Korkak geceleri depremlerle harmanlıyorum
Güneş sarısına boyadım kâbusları
Yıldızlara bir ton koyu mavi ekledim
Umutları çıkardım bu kez sahneye
Bağıra çağıra şarkı söylüyorlar dört ses
Salon bomboştu az önce , şimdi tıklım tıklım
Belki birazdan kalkıp gider herkes .

Gün gün , dakika dakika zamanı beklemek nedir bilir misin sen ?
Çalan kapının ardındaki siyah mıdır , turuncu mu bilememek
Açamamak belki gelen katran karasıdır diyerek ...
Ve her seferinde çalan telefona bakamamak arayan her kimse
Öylece mıhlanıp kalmak koltuğuna ürkek
Delice susmak takvimlere hatta susturmak tüm şarkıları , nasıldır bilir misin ?
Bilir misin insan nasıl da hayalete dönüşür giderek ?

Renklerimi , tualimi , pılımı pırtımı
Fırçalarımı , boyalarımı , korkularımı ,
Tasımı tarağımı , yamalı rüyalarımı
Sorgulayan grimsi bakışlarımı ve notalarımı alıp
Kızıl günbatımı ülkesine doğru yola çıkıyorum bu akşam .
Ne zaman dönerim bilmem ....
Kendimi evde bıraktım ... öylece bir masanın başında yazmalarda
Radyom çalmaya devam , biraz mahur biraz hüzzam
Sarımsı bir akşam vakti dönerim belki , dönerim elbet ......
Ama umarım fazla geç kalmam .

Nilgün Paksoy Karabiber
( Kasım & 2014 )