Sabah Erkenden

Kaplar şehri biraz hüzün biraz da yaslı bir ışık huzmesi

Yüzünü sokağa döndürünce sabahlar

Sakince boşalan kum saati zarifliğidir işte o an

Biraz ıslak biraz sarı biraz da kırmızı

Son yolculukları yazarken yine erkenden

Kaldım uçmakla düşmek parantezinde

Okudum okudum anlamadım kendi rolümü

Ah ne çektim bu devrik cümlelerin zulmünden

Yorgun yüreğim titrek titrek atarken bu sahnede

Erselik saatlerde geçer hep diyaloglar

Derinlerde bir yerde saklanır yine de özlem

Neyin parçası oldu şimdi bu kırmızı çizgiler

Parmakları soğuktan düşerken güneşin yapraklara

Kaybolan yakamozlarda dolaşan solgun bakışlardan

Ve derin denizlerin serinliğine akan ırmaklardan bana ne

Ben yalnız yitirdiklerimi bilirim, bir de ağlayan...