Sen Hiç Sevda Tohumu Ektin mi

Sen hiç sevda tohumu ektin mi?
Ruhunu hiç ısıttın mı güneş misali?
Ya hiç toprağına sevgi kattın mı?
Yaşatmaya çalıştın mı, zaman su gibi akıp giderken?
Aşık oldun mu hiç,çiçek açarcasına?
Yaprakların dökülünce, özledin mi mevsimini?
Tutabildin mi dallarını bükerken, nefsini?
Ve her meyve verişinde,korktun mu yaşlanmaktan?
Bu senin dünyandı ve yaşadın.
Karıncalar gövdende yuva kurdu,
Börtü böcek kökünde.
Dallarında bülbüller aşık oldu.
Göçmen kuşların kervansarayıydı oysa.
Güvercinlerin sığınağıydı her gece ve gündüz.
Yapraklarında, kaç tırtıl kelebek oldu.
Mevsimler mevsimleri,seneler seneleri kovaladı.
Yosun tuttu bedenin ve sarmaşıklar dolandı boğazına.
Hayatın anlamıydın, geçmişin ve doğamın.
Her nefes aldığımda bilyordum senden aldığımı.
Şimdi ben de kapıldım bir mevsim rüzgarına.
Savursa da beni soldan sağa,
Köküm hala toprakta,gövdem hayatta olmasa da.
Biz seninle toprak gibi bütündük,
Bütündük o katmanın altındaya...
Üstünde ayrı kaldık uzaktan uzağa.
Bir gün yine güneş ısıtacak ruhunu,
Gözyaşları sağanak olacak,oluk oluk akacak toprağa.
Ve ben hayatımın anlamına dönüp soracağım;
Sen hiç sevda tohumu ektin mi?