Seni Yaşamaya Mahkumum

Çektiğim acının en büyük ispatı,
senin gözlerinle baktığım dünyam...

Yorgun ayakların izdüşümüydü,
bu yüreği senin yoluna sürükleyen.
sancı bekler miydi güneşin doğuşunu?
bekler mi hiç sabah olsun.
ama ben sancılı gün ışığı görmeye mahkumum...

Küreği elinden alınmış kayıkçıyım,
hırçın denizin üstünde.
eyvallah ediyorum denizin en küçük dalgasına bile,
akıntılarla boğuşmaya,
sana kavuşmak için,
fırtınalarla dost olmaya mahkumum...

Bana ne çok derdin var diyen dilin,
niye bir parantez açmaz söylemlerine.
bilmez mi hep saklıdır adın öznelerim de.
bilirler çakmadır mutluluğum,
ben sensiz uzaklar da,
sahte gülmelere mahkumum...

Ben sadece insanların hatrından korktum,
biraz bu yüzden büküktür boynum,
bilirim oysa sevmek yürek ister,
çünkü ben cezası onanmış,
her yerde aranan idamlık aşk mahkumuyum.
ben bu ölümsüz aşk için bükük boynumu,
korkusuzca darağacına uzatmaya mahkumum...

Hıçkırık ektiğim ağlayan yüzümden,
gülen silüetler düşse de sevda duvarına,
yokluğun da içime kan damlarken,
aslında seni de gülerek çizmeye mecburdum.
resminin suretin de kendimi gördüm,
aynaya bakıp kendime kaç el ateş etttim,
kaç kere denedim,
ama yine ölmedim,
ben seni bir ömür yaşamaya mahkumum...