Serüven

ceplerini elleriyle dolduran çocuk,
kendisiyle yürüyen, kendisiyle büyüyen
bünyesi yalnızlıkla çalışan çocuk,
nedir seni ayrıştıran durmaksızın? ne...
kuytusuna gece sıkıştıran çocuk,
yok bir parıltısı gözlerinden başka
hayata renksiz bakan saydam çocuk,
kaç tonda anlayış gösterebilirsin daha
yumrukları yüzüne konan çocuk,
ömrü hicrana mütemadiyen amade
zulasında hüsranını saklayan çocuk,
resimlerde mutluluğu bulanık çıkmış
hep arka planda plansızca yaşayan çocuk.

yani ben...
ve beni
hiç tanıştıramadığım sen

özetlersek
buydu bütün serüven;

kendimden kaçarken, biz seninle çarpıştık
aceleden fark etmedin beni, gittin
dikkatim o yöne dağıldı ve toplayamadım bir daha.