Sessiz Şiir

fakat,
gülüşüne
güzelliğine şaşıracak ne vakit, şair

aklı saçlarının tellerinde
kalbi gözlerinin derinliğinde
durmadan düşleyen bir rüya bezesi
varlığı, kurulan dizelerine armağan şiirin
beşerin kuru telaşesinden arındırılmış zihninin
orta yerinde bir karanfil, soldu
solacak

ruhu mühürlenmiş sanki
ferahlığı, genişliği
kaybolmuş koridorlarında zamanın
sesinin o duymadığı yankısı çarpmıyor duvarlarına

geçtiği yerde çiçekler açtıran
bir şarkı gibi narin okşamalarla
asla daha fazlası değil
sadece gerektiği kadar duyarak
bir an önce değil
sadece gerektiği vakitte
gerektiği yerde
sonu gelmeyen çınlamalarla
uzaktan, yakından
tınısının üzerinde gidip gelen notaların
ve sonrasında detone olmadan söylenen
türkülerin
bozlakların
ve sekiz notanın duyulduğu küçük bir odada
dinlemeye koyuldu sesini
duyamadı

ruhu alelacele kaçmak derdinde
duvarları yükseldikçe kararan odanın
baktıkça daralan penceresinden

oysa başkentin kasvetli havasında
gri beton soluyan
koşturan insanlardı gülüşünün yankısıyla dans eden
o küçük soğuk odada kaldı şair
çünkü
duymadı şiir