Sığınaklardayım Yine

Issız bir gece
Belirsiz karaltılar
Bense bir başıma içiyorum
En koyu karanlığı

Sığınakların yıkık duvarları
Hayatın yön tabelaları
Ve göğün mürdüm solukları
Kayıp gidiyor gözlerimden

Amansız bir karanlıkta her yanım
Tek tek yıkılıyor mahyâ ışıklarım
Gök yine solgun ve yamalı
Sevemedim gitti bu siyahlığı
Hey ... kim söndürdü yıldızları ?

Kirli bir bulut
Eşiğinde bekliyor yüreğimin
Ve bininci tutukluluk vakti gecelerimin
Bilmem kaçıncı sorgudan dönüyorum
Üstelik bu gece
Çığlıklara misafir gidiyorum
Bıraksa rüzgâr bakışlarımı
Geri döneceğim şu azgın fırtınanın kenarından
Ama ... bırakmıyor
Ve kurtulamıyorum bu esaretten
Kurtulamıyorum

İçimde bitimsiz dip yangınları
Hüznümde düş talanları
Ve bilinmezliğin esrarı
Sanki herşey katmış beni peşine sürüklüyor
Karanlığa gömülüyorum yeniden
Etrafta ölü yaşam yığınları
Hey ... kim var orada ?
Kim söndürdü yine yıldızları ?

Bir gazete düşüyor ellerimden
Bir haber geçiyor radyo
Suskunluğum zorluyor kapıları
Bir ölüm ... bir şehit ... bir kayıp ... kaza
Bin eza ... bin cefa
İçimin sızlayan ezanları ... gözümün biten yaşları
Ey isyân .... ey insan ... orda kimse var mı ?
Söylesenize ... kim söndürüyor durmadan şu yıldızları ?

( Bu kaçıncı ... ve daha kimbilir kaç tane kaçıncı !... )