Şiirsel Otobiyografi/ Aşk İnfazi

Şairin Notu :Yaşam öyküsü tadında bir şir olduğu için, normal serbest şiirlere nazaran hayli uzun bir şiirdir..

'' Aşkın İnfazı Olmaz!...''

Önce ağlamayı öğretti hayat,
doğar doğmaz , daha ilk merhabamda,
ağlayarak sarıldım kundaga...
popoma yediğim iki tokatla..

ağlayınca neleri elde edebildiğimi de,
çocukken öğrendim...
istediğim olmadıgında ağladım...
sonra oldu...
mesela bir cikletti,
o dönem beş kuruş olan...
ya da bir bilyeydi,
annemin etegine asılıp,
ben onu istiyorum diye tutturduğum...

bu arada hiç oyuncak bebek istemedim ben..
çocuklugum askercilik oynamakla geçti,
tel örgülerden...
ve neden sonra,
hırçın olmayı öğretti hayat!
ısrarcı olmayı,
inatçı olmayı, istediğine asılmayı...
ve tabi ...
evdekilere kızıp bisiklete atlamam,
ve kaçacagım diye tutturmam da bundandı..

ve kolay kolay kaçılmayacagını,
hırçınlıkla insan olunmayacagını da,
karla kaplı bir yokuşta,
dönemin en güzel arabasıyla burun buruna geldiğimde,
öğrendim...
hayattan...
hani ölümle ilk karsılaştıgın an vardır ya..
işteöyle...

bir gün annem cici cici giydirip beni kocaman bir binaya götürdüğünde ise,
yalnız oldugumu öğrendim hayattan...
bir okulum vardı artık ve hiç tanımadıgım arkadaşlarım...
ben hiç uyumadım...
başımı okşamadıklarında...
ve nasıl olsa ögrenmeliydim ve
başımın çaresine bakmayı öğretti hayat...

ilk aşkım oldu,
saçları sapsarı...
gözleri kahverengi,
şimdi güzel bir delikanlıdır belki..
gece uyudugumda kırlarda koştugumuzu,
şarkılar söyleyip güldüğümüzü görür,
hayal kurardım...
ve neden sonra bir gün gideceğimizi duydugumda,
ayrılığı ögretti hayat...

ayrılık zordu,
ilk aşktı bu unutulur muydu ?
hem ben ona oyuncak alacaktım daha...
alamadım...
büyüklerin de hayalleri olur muydu bilmem...
benimkiler hep suya düşüyorlardı birer birer...

ve bambaska bir şehirde açtım bir sabah gözlerimi...
hayallerimin,umutlarımın şehri..
Ankara..
yepyeni sevdalara tutunacagımın habercisi,
gözlerimi pırıldatan bir yaz sabahı,
ışıklar...
ve neden bilmem,
bir zaman sonra,
ayrımı öğrendim hayattan...
ben buydum...
onlarsa şu...
minik yüreğimin anlayamadığı,
aklımın almadığı,
garip ayrımlar..

neyse...
mesut mutlu sessiz sedasız,
bir yaşamdı artık derken,
aşık olmustum yeniden...
kara kaşlı,kara gözlü,
simsiyah saçları alnına düşmüş,
gözleri boncuk gibi bakan,
bana bir baksa kalbimi uçuran,
deli bir aşk...
ve hersey çok güzelken...
güzel olan şeylerin de biteceğini ögretti hayat...

Adana'ya vardığımda,
sıcağın yüzüme yüzüme vurmasını,
gözyaşlarımın sebebidir diye gösterdiğimde,
yalanı ögrendim hayattan...
sıcaktan yasarıyordu gözlerim,
bitmiş bir Ankara defterinden değil...

ve yüreğime en uzak,
sözlerime en umarsız yerde,
memleketteydim artık!...
ve sabretmeyi öğretti hayat...

oturma odasında balkondan,
havaalanından kalkan uçakları izlerken,
hedef çizebilmeyi öğrendim hayattan...
öz geleceğimi bilmeyi...

ve neden sonra yıllar geçip,
kendimi kaybettiğimde...
baraj gölünün bataklarında çırpınıp ölümü beklerken,
doğmayı öğretti yaşam...
ve artık hayat hayat değil,
yaşam olmuştu işte..
doğum sancılarıyla geçmişti aslında tüm hayat...
yaşama kavusmak için...
ve sonra aşkın..
sevginin en yücesiydi karsımda duran...
gözlerinde can bulunan...

yeniden doğmayı,
gülmeyi öğretti yaşam...
aşkın aşamayacagı engel tanımamayı,
bir gülümseyişin nice gül bahcelerini yeşerteceğini,
ve yüreğin huzurla,sevinçle nasıl ömürleneceğini...
öğrendim yaşamdan...

oturup bilye oynamak istediğim bir aşık değil belki ama...
hayallerime koştuğum aşk...
ve kıskanılmayı ögretti hayat,
yaşamla mutlulugumu istemeyenlerin gözüyle...
aynı dönem dostların sahte oldugunu,
aslında insanların sadece kendilerini düşündüklerini,
yaşamla omuz omuza savaşırken ögrendim...

aşkın,sevgilinin,
o en yüce saf duygunun,
öldürülmek istendiğini öğretti hayat...
ve bir yüreği,bin yüreğe tercih etmeyi öğrendim,
yaşamdan...
ve hayat sırtımdan vurmaya ,
aşkı hırpalamaya çalıştıkça...
kazıya kazıya işledim hayata...
yaşamla birlikte...
ve aslında herkes duymalıydı bunu...
'' AŞK'ın İNFAZI OLMAZ!!!..''
............................