Şimdiye..hiçbirzamana

alıştım gülüm...
sensiz uyanmaya alıştım artık
bir ıslak şafakta,bir büyük resmini
gökyüzüne bakıp
yalnız seyretmeye alıştım ben.....

alıştım bitanem....
hazan mevsimi gibi,dökülen yapraklar gibi
kaç kere kırıldığını hatırlamadığım gururumu
defalarca yerden toplamaya da alıştım..

alıştım canım benim...
dizlerimin üstünde çökmüşken ben
kuyruğumu dik tutmalara
ezilmemek için daha fazla
her defasında ayağa kalkmalara alıştım.....

alıştım sevgilim...
çıkmaz sokaklarda dönüp dolaşmaya
yürümeye dalgın,sessiz ve yine yine sensiz
dipsiz kuyularda çırpınmaya
yüreğimdeki şu kurşuna da alıştım...

alıştım bebeğim....
kokun olmadan,nefesini duymadan
önüm,arkam diz boyu karanlıkken
kol gezerken yalnızlığım diz boyu ensemde
korkuyorum sarıl bana dememeye de alıştım....

alıştım be tatlım....
karanlık uykularda süren ağlama saatlerime
umutlarımın yitmesine zaman içinde
bize biz kadar yabancılaşmaya
şimdiye...
yada hiçbirzamana....
alıştım.......

sensizliğe çoktannn alıştım da aşkım
sensiz yaşamak zorunda olan bana
henüz alışamadım....