Son Kelimem Bile Adını Söylemek Oldu

Yollara dütüm caresizce arıyorumseni
Sokakları ezberledim ilk defa gelidiğim şehirde
Herkez bir garip bakıyor
Onlarda anladılar belki çaresizliğimi


İstanbul boğazını geçtim bir tekneyle
Delicesine fırtına vardı
Martılar öyleyken vaz geçmiyordu denizden
Onlar denizle mutluydu

Düşünmemek elde degil
Martılar bile bırakmıyor cok sevdikleri denizi
Ya biz sevgimizi benliğimizi kaybetmişiz
Bir martı kadar olamamışız

Her şeye alışmaya başladım
Hatta bu koca istanbula bile
Ama bir sensizlige alışamıyorum

Nefret ediyorum bazen
Beddua ediyorum
Seni tanıdığım güne
Ama ney fada sevmişimbe

Gönül söz dinlemez oldu
Adını sayıklaya sayıkla
GİDİYORUM
Sonsuzluk kapısına


Aylardan ocaktı
Sidetli soguk vardı
Kıvrandım bir kenara biliyordum
Son kelimelerim cıkıyordu dudagımın arasında
Son sözüm bile
Adını söylemek oldu o gecede