Unutma

yutkunduğun günleri ipe dizdikçe bir bir
gözlerindeki hıçkırığın izi renk değiştirir
bir de bakarsın ki tüneyivermiş eylül
aklaşmaya yüz tutmuş ipek saçlarına

gülmeyi unutan yüreğinle
inadına
sevmeden de yaşanabileceğini sanırsın
boşu boşuna

karanlığa kurduğun sessiz ve eğreti köprülerde
duyan olmaz çığlıklarının çınlamalarını
kendin söyler sonra yine kendin dinlersin
...
...
sen
iyisi mi dinle beni

güneş çiçek açarken
uyandır kış uykusunda unuttuğun gülücüklerini

iki bahar arasına gerdiğin ipte kurut
dişlerinin arasına sıkıştırdıklarını
artanları da gün mavisi bir uçurtmanın kuyruğuna bağla
sal ipini sonra
uçsuz bucaksız boşluğa

şakaklarından güz akan bir derenin suyunda yıka
dudağının kenarına yapışan çamurlu sözcükleri

göğüs kafesinde sıkışan tüm fırtınaları kus
yosun tutmuş yeşil kayaların üstüne

uyakları çıplak bir şiirin tam ortasında
yağmur damlalarına çiğnetirken düşlerini
buğday başaklarının gökyüzüyle öpüşmesini bekle şimdi

sol işaret parmağımın ucuna iyi bak
için için yanan kırık bir si bemolüm var benim
sana ilk kez söylediğim


biliyor musun
umut hiç tükenmez
sakın ama sakın unutma


09 / 2014 SIĞACIK