Uyuyupta Hiç Uyanmamak İster İnsan...

Yalnız kaldıysa
Sevdikleri ayrı bir uçtaysa
Sokak lambaları parmaklık sokaklar duvar olduysa
Uyuyupta hiç uyanmamak ister insan...

Hasret derdi dokur
Yalan nefreti nakışlar
Kader ağları örerse
Uyuyupta hiç uyanmamak ister insan...

Sabahların eski tadı olmazsa
Felek suyunu değil zehrini sunarsa
Birde kelimeler boğazda düğümlenirse
Uyuyupta hiç uyanmamak ister insan...

Çölde kalmışım sanki bir serap
Serabı bile bana azap
Dökülür başımdan aşağı kezzap
O zaman uyuyupta hiç uyanmamak ister insan...

Kısaca dünya tüm kaşıntısıyla dönüyorsa
Uyuyupta hiç uyanmamak ister insan
Ama uyumak ya da uyutmamak
İşte bütün mesele bu