Ya Kalan

Hep gidene acıdılar
Acıdılar gençliğine
Acıdılar kahreden gidişinin erkenciliğine

Ya kalan

Bilemedi o diğerleri
Bilemezler
Dokuz kat mermerler üstüne eğilirken ruh
Ölebilir insan kalbinin içinde
Tam da yaşıyor gibi bakarken

Kabir şimdi kalbidir kalanın
Ölüm dolaştırır özgür kuşların ayarsız gölgelerinde
Duru bir kap su doldurur içemeyenlerin niyetine
Islaklık üşütür bölünmeye meyilli sesini
Tutsaklık baki kalır yareli sinede

Sensiz ömür yaşandı geçti sanırlar
Geçmez
Gelmiyor geçmeler
Giden dönmez diyorlar
Gitmiyor bir yere o dönmeyenler

Biter mi bitmez ölümden ölüme dirilmeler
Duy bak
Ne diyor aklıma aklımda kalan aklın
Kulakta çınlamıyor sorular çıkmazı naif sesin
Kaldın bende
Lanetli bir kalış avunuyor göğümün dizi dibinde

Aç artık
Yaramaz çocuk tadı ela gözlerini
Aç çiçeği toprak kokulu beyaz ellerini
Duy artık bu sessiz kıyameti

İnsan yaşamamalı sevdiği ölünce
Sormak lazım
Ya çocuklar ya diğerleri
Kimi saklayıp kime
Kime kalmalı kime kalmalı beden

Şişiyor akıl gidenin ezberinden
Yeni nesil kelimeler sığmıyor
Yakışmıyor tozlu dilime

Çiçekli bir fistanın hışırtısı değiyor gönlümün teline
Çiçekler düşüyor gözümden
Ruhumda boy veren izimize
Gidemediğim o mavi soğuk kentin
Solgun fenerinin dalgın ışığından
Yayılıyorum deniz heveslisi haline
Aşık olma heyulası bulaşmış geçmişe
Unutmadan hep anlatırdın ya
Kıvırcık saçlı kızın aşık olduğun hayali kaldı şiirime
Ölmeyen bir kıskançlık çırpınır hala
Benliğimde

Diri ,kimsiz ve sonsuz bir özlem
Yakılır uzak şafak önlerinde

Aşk sevgili gömüldü mü seninle
Kalp neden durur hala gittiğin gitmelerde
Bu kalış kime
Bu acı ne derin
Unutmak oysa nasılda kadifeden
Nasıl değerli bir hediye

Olsun
Gitme
Yine de
Bademin çiçeğine az kaldı yine bugünlerin ardına düşse de
Kızıl kıyamet bahar kuşlarının sesine
Az kaldı sevdiğin o nazlı meltemle gelişimize

Bekle
Sen şiirsin sensiz içime
Sen anlamsın kısalan günlerime
Rüya biter elbet ,gerçek ve kalırız bize