Yaban Bir Düşle Evcil(l)ik Pierre

değmezdin ama
-sevmiştim -
çünkü hep hor görülürdüm
yahut
siyasi bir suçluymuşum gibi
kamçılardı gözlerin
şimdi bırakıyorum avuçlarımdan kalbini
bir kentin çıkış kapısına
....kime istersen gidebilirsin...







...



I

ödünç kanatlarını sana veriyorum
yeterince büyüdüm ve koruyabilirim kendimi
tren raylarından uzak duruyorum
yaklaşmıyorum köprüye
ilaç kutuları çatı katında bir yerde
hatırlamak istediğim anlar oluyor
hatırlama diyorum kendime







sigara paketlerinin içindeki yaldızlı kağıt
beni cezbetmiyor
ne nikotin ne de alkol kokuyor gecelerim
sallanan bir koltuğun kollarında
uykuya dalıyorum




dağınık ve salaşım yüzümde kirin özgürlüğü
saçlarımda kasket çoğu zaman gri
bir kadın gibi giyinmeyi sen gittiğin gün unuttum
ne renk sürsem sırıtıyor rujun rengi
senden eksik dudağımda




boşuna kan veriyorlar damarlarıma
evet hastayım
bana onun rengini verin diyorum anlamıyorlar
kırmızıyı sevmiyorum çileden çıkıyorum haykırıyorum
mavi diyorum
mavi toplayıp gökyüzünden
enjekte edin düşlerime
belki biraz ümit ve cesaret gerek
belki bir meleğin(babamın) öpücüğü gerek alnıma
anlamıyorum/ anlatamıyorum
travmalar dilimde




　;
her gördüğüm yüz senin yüzün
her yeni film senin hayatın
ve her çıkan kitap senin romanın
yazdığım şiirler fakir, eksik ve delice
sınırında bağdaş kurup oturduğum bir şehirsin sen




II

rezil bir şey
hiç gelmeyeceğini bilerek saatleri yirmibeşe kurmak
geçecek elbet
zira sevmek alışkanlıktan ibaret

hem beni tanrı da affetmeyecek!
(çünkü seni çok seviyorum)
ne kadar katoliksen bu duyguya ben o derece sünni
ne sen bir şehadet kadar yakın
ne de ben gayr-ı *aleni

öyle uzağız ki aşka
(üstelik ehemmiyetsiz)

sus dedin
-sustum!
ve sustu şiirlerim
aşk
s u s t u
(ağzına şamar yemiş bir çocuk gibi)
seni artık sevmiyorum!

şimdi kimi sevsem; tedirgin/im


ödünç kanatlarını sana veriyorum
yeterince büyüdüm ve koruyabilirim kendimi
...öğrendim senden
yaban bir düşle evcil(l)iği
ve alengirli yalanlar söylemeyi!