Yalnızlık Şehri

Önemi yok ,yok artık
Ne gece ne gündüzümün..
Bu son yasıdır artık bu şehri terk edişimin..
Uhrevi düşüncede sözü var sevilerin
Yad düşlerde kaldı iklimsiz gülüşlerin
Kor alev istilallar yakıyor bedenimi
İlahi kelamlarda, dillerde fıgan kaldı
canhıraş duygularda, bilinmez ihtimal kaldı..
Ne bir sevgili var ardıma ağlayacak
Ne bir tatlı tebesüm sevdamı anlaycak.
Vefasızlığın izi kaldı,dostluğu inkar kaldı
Bilinmez yüreklerde derdime derman kaldı.

ANLADIM HER ŞEYİ DÜŞMAN.HER ŞEYİ İNKAR ŞEHRİN...

Gece sabahlara dek yalnız adımladığım
Bu sokak taşlarının nedır bu düşmanlığı.
İçime sindiriyor gizemli yalnızlığı.
Aşikardım her direkte her asılı lambaya
Her ah edişime şahit her ışık hüzmesinin
İçimdeki depremin,sevda bilinmezinin..

ANLADIM HER ŞEYİ EFKAR,HER ANI EFKAR ŞEHRİN..

Kimsesizliğime tanık gece kahvelerinin.
Dost sohbetlere asılı kirli tavanlarının
Sigaradan sararmış isli duvarlarının
Dile gelse söylese ne halde olduğumu
Haşa yaradanıma yanlış yerde doğduğumu..
Hatırası kalbde kaldı bu yalnızlık şehrinin.
Alıcı kuş inadına çözüldü felsefesi
Yüreğimde cevapsız her anı, her kisvesi.
Cananımı aldı benden ,düşmanımdır bu şehir
Başı boş, içi boş, sonu boş bu şehir.
Sitemli tepesinde dertli feryadım kaldı
Bu acımasızlığıyla dinmez öfkemi aldı.

ANLADIM HER ŞEYİ HAİN, HER ŞEYİ İSYAN BU ŞEHRİN.

Ah bilemezdim, bilemezdim böyle olacağını,
Benı yaşatan bu şehrin, BİR GÜN MEZARIM OLACAĞINI!