Yasemin

bir evin küçük bahçesiydi
çocukken ilk arkadaşım
toza toprağa karışıp
oyunlar oynardık
bütün gün ayrılmazdık
yağmur yağdımı kızardım
pencereden bakıp
yokluğumu belli etmezdim
bahar geç geldimi ağlardım
arkadaşım gitti diye
yaseminler kokmalıydı
bembeyaz olmalıydı
o küçücük dünyam
bulutlara bakardık
çimlere usanıp
gülücükler saçardık
hayata yüz kızartıp