Yırtık Zaman Atlası

Akrepler dans ediyor kirpiklerinin ucunda,

Gelişin, çığ düşüyor zamanın boynuna

Paslanmış saatler eriyor avuçlarımda

Bir yıldız kayıyor, tutamıyorum

Gözlerin ah, gözlerin...

Metropol karanlığında iki mor fener

Bütün şehir düşüyor içlerine

Betonlar, kuşlar, tramvaylar ve ben

Hepimiz kayboluyoruz o dipsiz kuyularda

Teninin kokusu bir suikast gibi

Sinmiş parmak uçlarıma

Her sabun köpüğünde yeniden doğuyor

Yıkadıkça çoğalıyor, çoğaldıkça kanıyor

Yokluğun, kudurmuş bir köpek

Odamın duvarlarını yalıyor geceleri

Gölgeler senin dilinden konuşuyor artık

Rüzgâr, kırık bir plak gibi

Hep aynı şarkıyı söylüyor

Belki biz,

İki ayrı nehrin çılgın sularıyız

Aynı denize akmasak da

Aynı gökyüzünün altında çırpınan

İki asi damla.

Ve zaman,

Bizi ayırmaya çalışan bu acemi terzi

Dikişlerini söktükçe

Daha çok düğümleniyor hayatlarımız

Birbirine.

Turgay Kurtuluş