Yokluğumun Lanetinde Ölmekteydin...

Lanet yokluğuna ilk adım attığın gece,
Yokluk ve yokoluşluk arasında,
Yürüdüm şuursuzca sersefil...
Mutluluk kanlarına bulaşmış gelinliğini,
Denize dargın beyaz kumlara,
Ellerimle gömdüm şuursuzca sersefil...
Kahkahalarınla dolu şehirde,
Sensizliğin pençesine düştüm,
Kanadından yaralı can bitap kuşlar gibi,
Çırpınıp durdum şuursuzca sersefil...

Başka gözlerle uyanmak için mi sevmiştik?
Ya da umutlar mezarlığında açmak için mi gözlerimizi?
Aykırı limanlara sığınmak için mi sevmiştik?
Ya da irtica ettirmek için mi mülteci kalbimizi?
Gözyaşlarımızla umutlarımızı boğmak için mi sevmiştik?
Ya da kör kuyularda yitirmek için mi sevgimizi?

Canına işledim yalan söyleme !
Her can damlanda ben varım !
Sevişmelerindeki yalnızlıklar acıtır içini !
Her yalan sevilerinde ben varım !
Ne mevsimler geçirdin avuntularla !
Her mevsimindeki avuntularında da ben varım !
Ben varım akıttığın her damla gözyaşında,
Ben varım dolaştırdığın her damla can sıvında...

Yıllar sonra...
Yine şuursuzca boyayamıyorken duvarlarımı,
Kahkahalarla dolu evimde,
Sensizliğin pençesine düştüm...
Düşlerle düşündüm...
Yürüdüm...
Acılarımın siyah tohumlarıyla yeşerttiğim,
Toprağın yüzüne yüzüne yürüdüm...
İsyanlı Sükûtlarımı gömdüğüm,
Bulutlu bataklığımda seni gördüm...
Denize dargın beyaz kumlara gömdüğüm,
Mutluluk kanlarına bulaşmış gelinliğin üzerinde,
Sen boyunca yerdeydin...
Gülümsemekteydin !
Bileğine açtığın derin yaranda beni;
Acılarınla yaratılmış,
Bulutlu bataklığıma göndermekteydin...

Gülüşünün hüznüyle birlikte;
Yokluğumun lanetinde ölmekteydin...

23/11/2008

03:45