Yolculuk

Uzun soluklu bir yolculuk sırasında yazıyorum sana bunları.

Hani demiştim ya sana uzun bir otobüs yolculuguna çıksak seninle.

Farklı otogarlardan aynı koltukta. Pencereden geçip giden yemyeşil düzlükleri izlerken , konuşabilsek herşeyi... 

Bir otobüs yolculuğunun sallantısında; 

günebakan tarlalarının sarılığına , ışıl ışıl parlayan denizin dalgasına , kıvrılıp uzayıp giden köy yollarinda, hayvan sürülerine dalsak seninle, başım omzunda sessizce konuşsak. 

Gece olduğunda, şehirler geçerken binaların ışıkları içerisinde kalabalık yalnızlıklara baksak...

İşte bizden farkı yok , gecenin geç vakti televizyon karşısında uyuklayan adamın, günün yorgunluğuna direnen mutfakta bulaşık yıkayan kadının, balkonda sigara içen şu delikanlının...

Uzun soluklu bir yolculukta yazıyorum bunlari sana...

Kaç diyar geçtim ,yan koltuğum boş. 

Başım pencerenin soğuk camına yaslanmış, otobüsün tıkırtısında, annemin sıcak dizlerini ve saçlarımda dolaşan ellerini özlüyorum. 

Çocuklugumu özlüyorum. 

Sonra sen geliyorsun aklıma , sessiz şiir...

Kaşlarını çatsan da hep sen, o gülen gözlerini unutamıyorum...

 İnsan bazen tutunmak istiyor birşeylere... Sanırım ben , gözlerine tutundum. 

Eğer yaşasaydım belki bu denli güzel sevemeyecektim seni.

Uzun bir yolculuğa çıksaydık seninle , ayrı otogarlardan , yan yana koltuklarda herşeyi konuşmak değil de , aşkın sesine kulak verip , omzunda uzunca susmak isterdim...