Yolunda Gitmeyenler

yolu bitiren yolcudur...



fikrime kelepçe zindan geceler
karanlığı yırtan güneşler biliyorum
yeryüzünde sis perdeleri
şaşırmıyorum olağan buluyorum bu olanları
fırtına duası için kalkan ellerin altından
açıp şemsiyemi geçip gidiyorum
güzel havaları seviyorum hepsi o kadar


mavi denizlerimin dingin sınırlarında
büyük kara başlar biliyorum
ağızlarında azgın köpek dişleri
şaşırmıyorum olağan buluyorum bu olanları
bir ayağım Asya bir ayağım Avrupa
bastığım her yer Anadolu
yakası açılmadık acılar görüyorum hepsi o kadar


huzuruma sonsuz mekan
tırmandıkça yücelen dağlar biliyorum
kartal yuvasında yılan yumurtaları
şaşırmıyorum olağan buluyorum bu olanları
aklım yerden yüksek
uzak duruyorum sürüngenlerden
bu zehrin panzehiri yok diyorum hepsi o kadar



/herkes pamuk şekeri seviyordu
herkes pamuk şekerini sevdiği için
kişi başına bir pamuk şekeri satıcısı düşüyordu/



devasa bir parkın içindeyim
başımda dönme dolap seyrediyorum el âlemi
bir tahterevallinin ucuna ağırlınca oturmuş adamlar
karşılarında zayıf dünya
kalkıp yerle yeksan edecekler
omuzlarımda güvercin azizliği
yekindi bedenim
bir çırpıda kucakladım dünyayı
göğsüm insan bahçesi


en çok da gül benizli çocuklar
kucak dolusuydular
rengarenkti elleri
tutuşturdum sıcacık bağ ile
bıraktım usulca bir sevgi fabrikasına
büyük tebessümler dokudular
küçük tezgahların başında
bir parça giydirdiler yüzüme
paha biçilmezdi mutluluğum
kalbimi onlara verdim


karanfil kokulu dehlizlerim
açıldı içimin sevinç meydanlarına
ürkek neşemin ardından
koşar adım yürürken duygularım
yolunda gitmeyen bir aşk kesti yolumu
uzun vadede yüklü miktar hüzün vaat ediyordu
iyi ki kalbim çocuklarda kaldı